پاییز ! خوش رسیده ای و خوش نشین کنون

                                 دارم برای  تو سخن  از  عشق  و از جنون

        آیینه    ناتوان   به    تجلی ِ   روی   ماست

                                بینیم    خود   در   آینه ی  روی  هم   کنون

          کیفیت   جنون   منگر  جز    به   حال   ما

                             که  سلسله  گسسته ی  دهریم   و   ذوفنون

        از  شورشی  که  صبح  قیامت  به  پا  شود

                                 با   قامتش   نهاده     به     پشتیم    آزمون

       آموخت  پیر عشق به   ما  کیش  عشق   را

                                آیین و دین  فرو بگذاریم   و چند   و  چون

         پاییز  !  ما به  خاطر  مجموع   کی  رسیم؟

                                 جایی که کرده   زلف   پریشان   او   فسون

            بهرام باعزت